Vegan courgettetaart

Nu ik dan toch nog middenin die vegan challenge zit, deel ik graag een leuk en makkelijk (always!) veganistisch recept met je. Niet eentje van mijzelf overigens. Deze komt uit Jenneke's Kitchen, waarvoor dank. Ik mocht haar versie van deze quiche overigens proeven tijdens het heerlijke retraite weekend waar ik onlangs aan deelnam. En daar is dan ook dat mooie plaatje hierboven geschoten door mijn lieve vriendin Thérèse, die dus tevens een zeer verdienstelijk fotografe is. (Check thereserijken.nl maar eens.)

Het recept voor de courgettetaart dan. En, mocht jij geen vegan-fan zijn, laat je niet weerhouden. Vervang de sojaroom door gewone kookroom, de egg-replacer door twee eitjes en gebruik bijvoorbeeld Parmezaanse kaas als topping. Afhankelijk van wat voor soort gerecht je maakt, kun je eieren ook vervangen door onder andere lijnzaad, chiazaad, banaan of zogenaamd zwart zout.

Wat je nodig hebt
- speciale quichevorm of taartvorm
- bakpapier
- rasp
- bladerdeeg van Tante Fanny (o.a. te vinden in het koelvak bij de Jumbo)
- 2 courgettes
- pakje sojaroom (van Alpro bijv.)
- egg-replacer (natuurwinkel of De Tuinen)
- edelgistvlokken (natuurwinkel of De Tuinen)
- paar kerstomaatjes
- peper en zout
- evt. paneermeel (zonder ei!)
- evt. rucola en pijnboompitten

Hoe je het maakt

• Verwarm de oven voor op 180-220 °C.  
• Spreid het bladerdeeg (dat al rond is, jeuij!) over de bodem van de vorm en prik er met een vork wat gaatjes in. 
• Strooi evt. nog wat paneermeel over de bodem.
• Rasp de courgettes.
• Meng de room met egg-replacer (juiste afmetingen staan op de verpakking) en voeg naar smaak wat peper en zout toe.
• Vul de vorm met een laag courgette en dan een laag 'ei'-mengsel. Herhaal dit ritueel tot alles op is.
• Bovenop leg je een paar kerstomaatjes en hierover heen strooi je wat edelgistvlokken.
• En dan nu die oven in! Kijk na 20 minuten even of de quiche er al een beetje bruin gebakken en stevig uitziet. Prik anders even met een satéprikker in de taart om te testen. Mijn oven is een oudje en daarom duurt het bakproces bij mij vaak wat langer...
• Broccolitaart gaar en klaar? Gooi er naar wens nog wat pijnboompitten overheen. 
• Vlak voor het serveren kun je nog wat rucola over de quiche heen draperen. Voor de mooi maar ook voor de smaak.

Vegan Challenge update

Yeiks! En: oh nee! Ik likte per ongeluk aan het toetje van mijn dochter. Zo'n nep-Danoontje van de Lidl. Die heel vies en zoet is. En in de categorie zuivel valt. Oeps... Het was echt niet mijn bedoeling en toch voel ik me licht schuldig. Hoewel dat natuurlijk nergens op slaat. Het zegt echter wel iets over hoe serieus ik deze Vegan Challenge (ja, met hoofdletters want het is ook echt een ding op Facebook enzo) neem. En toch heb ik de tweede week van deze 30-dagen-challenge nóg een keer gezondigd. Niet per ongeluk. Niks niet oeps dus. Ik zal proberen uit te leggen hoe dat zit...

I know. Eigenlijk hoef ik aan niemand verantwoording af te leggen, behalve aan mezelf misschien. Ik begon uit eigen overweging aan deze challenge. Niemand verplichtte mij hiertoe. Maar, gezien het feit dat ik dit zo nodig wil delen met de rest van de wereld, vind ik eerlijkheid in dezen (en eigenlijk altijd) wel belangrijk. Kijk het zit zo. Mijn lieftallige echtgenoot had al lang voordat ik aan deze Vegan Challenge mee wilde gaan doen, een romantisch avondje uit gepland. En hij nam me mee naar mijn en inmiddels ook zijn favoriete restaurant: De Waard van Ternaard. Tja en toen kwam ik in gewetensnood. Wat te doen? Mezelf deze 'vegan-break' gunnen? Of moest ik 'afzien' en de chefkok van dit gerenommeerde restaurant (dat ook nog eens alleen met een verrassingsmenu werkt) vragen om een vegan alternatief?

Ik ging heel bewust en vol overtuiging voor optie 1. En eerlijk... het was heerlijk! Moet ik er wel bij zeggen dat we eigenlijk maar één vleesgerecht hebben gehad, dat ook nog eens wild was. Een klein, subtiel stukje hert. Voor de rest was het vis, vis en nog eens vis. Maar ook veel ander lekkers hoor. Het was een uitgebalanceerd viergangen diner met daarbij vijf amuses. Allemaal prachtige smaakcombinaties en echt té lekker. En na dit alles voelde ik mij nog steeds heel goed. Hoe kun je je na zo'n smaakfestijn überhaupt slecht voelen?

Geen excuses daarom. Ik heb genoten. Punt. En wat een luxeleven want de avond erna mocht ik alweer uit eten. En, dit keer ging ik wél voor uitsluitend vegan. Want dat kan bij Eetcafé Spinoza in Leeuwarden heel goed. Ze hebben daar een zogenaamde 'vegan friendly' menukaart met een ruime keuze aan veganistische gerechten. Zo begon ik met een bord vol nachos en proefde ik hoe lekker gesmolten Wilmersburger 'kaas' is. Als hoofdgerecht koos ik de seitan Wellington, wat een goede keuze bleek. En uiteraard vroeg ik om een veganistische witte wijn om de boel te begeleiden. Tot slot was er zelfs nog ruimte voor een toetje en dat was het ook echt. Een parfait van koffie met hazelnootkrokant en sojaslagroom.

Goed. U begrijpt. Het was weer een week vol culinaire feestelijkheden. En dat bijna allemaal vegan. Wordt vervolgd...

Try myself: 30 dagen vegan eten

Lekker handig. Op dag één van je zogenaamde vegan challenge vrienden te gast hebben waarmee je (voordat je wist dat je aan die leuke 'uitdaging' begon) hebt afgesproken samen hapjes te gaan maken. En die ook op te eten. Lekker wijntje erbij. Gewoon een gezellig etentje. Geen driegangen-menu. Niet te moeilijk. Dat laatste is nou precies de associatie die veel mensen hebben bij vegan. Denk ik. Weet ik. Dat bevestigen althans de meeste reacties die ik krijg op deze 30-dagen-challenge. En misschien ook dat het niet lekker zou zijn. Maar voordat ik verderga (en even for the record): ik moet niks hè. Ik doe dit omdat ik het wil. Waarom? Nou let op. Dat zit zo...

Bewuster leven
Heel eerlijk? Puur uit interesse. Om erachter te komen waar nou eigenlijk dierlijke vetten in zitten. En nee. Ik ben geen wereldverbeteraar. Ik wil gewoon graag wat bewuster leven. In de hoop dat dit een beetje zal helpen. En zeker niet alleen die wereld. Mezelf ook heus. Het is net als mijn zonder-suiker-experiment een tijdje terug. Dat was echt een openbaring. Ontdekken dat suiker werkelijk waar o-ve-ral in zit. Wat me toen het meeste verbaasde was dat het ook in producten zit waarin je het niet verwacht. En dat je daardoor dus ongemerkt suiker binnen krijgt. Ook als je dit niet wilt. Want je bent je daar dus niet bewust van. Dat laatste, daar gaat het me om. Een stukje bewustwording. Niets mis mee toch?

Puur plantaardig
En zo begon ik nietsvermoedend (want ik had me dus echt amper voorbereid, dan wel ingelezen in de vegan-materie) aan week één van deze challenge. Waarvan ik trouwens al weet dat ik 'm niet ga halen. Ik wist dat ik ging zondigen, al dan niet bewust. Want wie weet nou dat er zelfs in de meeste witte wijn dierlijk 'spul' zit. (By the way: yeiks!) En ik vind dat dat oké is. Niet van die wijn. Maar dat ik af en toe zondig. Want nogmaals, ik doe dit uit vrije wil. Nu kan ik hele verhalen doen over wat voor heerlijks ik allemaal heb gekookt, welke veganistische ontdekkingen ik allemaal doe en hoe goed het voelt om puur plantaardig te eten. Doe ik niet. Ik laat - voor nu - even lekker makkelijk de beelden van al dat vegan lekkers voor zich spreken:

zoete aardappelsoep met limoen

courgetti met homemade pesto
(met edelgistvlokken i.p.v. Parmezaanse kaas)

geroerbakte tofu met avocadosalsa en

miso-worteldressing

bietenwraps met hummus en paprikaspread,
gevuld met allerlei gezonds

dhal tadka - rode linzencrème

(recept uit Bowls of Goodness)

 

broodje met rode biet en rucola bij Proefverlof

En het is zo stil in mij...

"Groei, geniet, geef, lach, leef, straal en wees jezelf. Altijd." Het is zo'n beetje het levensmotto van Agnes de Vries van Centrum de Spiegel. Al jaren geeft zij yoga- en meditatielessen maar ook muziek- en dansworkshops voor zowel kinderen als volwassenen. Bij Agnes gaat alles heel gemoedelijk. Geen moeilijk gedoe. Heel relaxt. Alles kan, alles mag. Of beter gezegd: niets moet. Open-minded en tegelijk nuchter. En daar hou ik van.

Op avontuur met mezelf

Kort geleden besloot Agnes haar vaste (eigen) praktijk na vijftien vaarwel te zeggen. Op naar een nieuw avontuur. Eén van haar diepste wensen was het organiseren van een yoga- en meditatieweekend. Dat werd Genieten & Verstillen. En het moest zo zijn want al heel lang wilde ik eens 'in retraite' gaan. Maar het kwam er tot op heden niet van. Waarom niet? Angst? Want ojee, je moet dagen lang stil zijn, stil zitten, compleet offline zijn etc. Allemaal aannames die zich in mijn bolle kop hadden genesteld. Door Agnes (want ik kende haar al een beetje), durfde ik het aan. En dus ging ook ik op avontuur: met mezelf!

Unieke locatie bij het wad
Een heel weekend lang de tijd en ruimte om tot rust te komen. Verstillen maar vooral ook genieten. Met als insteek: dichterbij jezelf te komen. En waar kan dat beter dan in een voormalig gebedshuis. De Kraak van Van Dam  is tegenwoordig een luxe logeeradres en nu is het voor drie dagen en twee nachten mijn stekkie. Het oude dorpskerkje in Oosterbierum ademt precies die sfeer uit die ik verwachtte van deze retraite. Sereen en toch ook knus. Bijna huiselijk maar dan zonder de 'drukte' van thuis. "Het is hier echt stil", aldus één van de deelnemers. En zo is het.

Stil is het ook in nabije omgeving. We zitten zo ongeveer in ‘the middle of nowhere’, in het noordwesten van Friesland, vlakbij de waddenkust. Nog een trigger voor mij om me aan te melden voor dit weekend. Ik kijk dan ook enorm uit naar de stiltewandeling die we gaan maken, Ook al ben ik een paar wandelschoenen vergeten mee te nemen...

Only vegan food

Ook de inwendige mens wordt niet vergeten. Niet onbelangrijk voor een foodie zoals ik. Agnes vroeg 'professioneel' thuiskok en fervent taartenbakster Jenneke van Jenneke's Kitchen om ons te verwennen. And so she did! En hoe tof en perfect passend bij een yoga- en meditatieretraite: alles was vegan. Van de courgette- en rode kool-quiches, de parel couscous-salade en de verse smoothies tot aan het bananenbrood, de granola en limoen-kokos cheesecake. En echt, het was verrassend lekker. (Niet voor niets besloot ik na dit weekend mee te doen aan de Vegan Challenge.) Clean food, clean body, clean mind.

Ik kan wél stil zitten!

Na het vegan ontbijt met onder andere heerlijke overnight oats “dalen we af naar de diepte in onszelf”, zoals Agnes het prachtig omschrijft. We doen een yogasessie bestaande uit ademhalingsoefeningen en sluiten af met een zitmeditatie. Allemaal ter voorbereiding op de lange wandeling die we daarna gaan maken. Agnes geeft aan dat deze meditatie een open einde heeft. Wat zoveel betekent als dat je zelf 'moet' voelen wanneer je klaar bent met mediteren. Verrassend genoeg (en dat is vooral m'n eigen bevinding) blijf ik als één van de laatsten zitten. Ik kan het dus wel, lang stil zitten. Hoewel dat niet de insteek is hier. Juist niet. Net als bij yoga gaat het vooral om dichtbij jezelf blijven. "Kijk naar wat jij nodig hebt", aldus Agnes. Oh en trouwens, in mijn hoofd was het verre van stil hoor. Dat vereist nog wel wat meer oefening.

Uren wandelen in stilte

Via de kloostertuin in het dorp lopen we door de polder richting waddendijk. Omdat het een stiltewandeling is, zonder ik me een beetje af van de rest van de groep. Puur uit zelfbescherming. Om te voorkomen dat ik tijdens het wandelen toch dingen met de anderen ga delen. Al is het maar door te fluisteren of te wijzen. Ik wil echt proberen stil te worden. Agnes geeft ons de tip om bijvoorbeeld te focussen op de natuur, daar zoveel mogelijk van te genieten. Zodat je beter op jezelf kunt afstemmen. Hoewel ze bij iedere oefening die we dit weekend doen, benadrukt: "Niks moet, niks hoeft. Alles is goed."

Het is een wandeling van zo'n 12 km maar daar merk ik weinig van. Onderweg laat ik mijn zintuigen prikkelen door wat de natuur maar ook andere omgevingsgeluiden mij brengen, De tijd vliegt voorbij. Onze zelfgemaakte lunchpakketjes eten we achter de dijk, met uitzicht op het wad en mijn geliefde Terschelling. Ik droom even weg... Heel even is het echt stil in mijn hoofd. We lopen verder en zijn halverwege de middag terug bij De Kraak van Van Dam. Het is lummeltijd. Kortom: lekker hangen, mandala's tekenen maar bovenal luieren. En dat alles nog steeds zoveel mogelijk in stilte.

Koken met Jenneke

Wanneer de kookworkshop van Jenneke eind van de middag begint, ben ik vijf hele uren stil geweest. Vijf uren! Ik. Niet praten. Not a word. Echt helemaal stil. En gek genoeg viel het fysieke aspect daarvan me niet zwaar. Het was bijna een verademing. Je beleeft alles zo anders, zo intens. Het ware verstillen, dat is pas moeilijk. Als die gedachten daarboven nou ook eens een pauze namen...

Uiteraard gaan we geheel in stijl vegan koken. Jenneke heeft een mooi menu voor ons bedacht met gerechten als wortel-gembersoep, shirazi-salade en brownie batter pie. Ze zet ons in groepjes van drie aan de slag en hoewel het wat dringen is in het keukentje van De Kraak, hangt er een prettige sfeer. Het eten is wederom heerlijk. We zijn dan ook best een beetje trots dat we zelf zo lekker én vegan hebben gekookt. We sluiten de dag af met een klankmeditatie in de St. Joriskerk hier om de hoek. Een relaxte manier om in ietwat hoger sferen en in mijn geval dromenland, te komen.

 
Hellup, we gaan mantra's zingen

Op de laatste dag beginnen we met alweer een rijk gevulde veganistische ontbijttafel. Nadat al dit lekkers wat gezakt is, doen we een lichte yogasessie. Daarna is er ruimte om nog even lekker te lummelen. Of om de mandala's die we eerder hebben getekend, door Agnes te laten 'lezen'. Ik ben heel benieuwd en vind het best wel spannend maar durf het aan. Het geeft mij nog wat extra inzichten over wie ik ben en vooral wie ik wil zijn. En dat bovenop alles wat dit weekend mij tot nu toe al heeft gebracht.

Na de lunch volgt de slotsessie. We gaan mantra’s zingen. Hellup! En ja hoor, Agnes spreekt mij (naast een aantal andere deelnemers overigens) aan om te proberen echt mee te doen. Doodeng. Ik heb echt nul zangtalent en daarnaast... nou ja, need I say more? Goed. We gaan dus zingen. Gelukkig blijkt iedereen mee te doen. Tot mijn eigen verbazing zing ik uit volle borst (niet heel luid hoor) mee met de verschillende mantra's die we zingen. Ik raak in een soort vervoering en dat voelt eigenlijk stiekem best wel goed. Een vreemde en tegelijk mooie gewaarwording. En ook, we zijn eventjes helemaal één met de hele groep.

De stem van je hart
Wat mij na alle sessies en oefeningen bijblijft is dit 'advies' van Agnes: "Luister naar de stem van je hart." Dat klinkt misschien wat zweverig maar het is eigenlijk heel simpel. Het gaat om balans. In geven en ontvangen. Hoe is jouw balans en, hoe wil je dat deze is? Waar voel jij je goed bij? Dit retraite weekend is een mooie, laagdrempelige manier om daar achter te komen. Zie het als een soort detox voor lichaam en geest. Een moment om op adem te komen. En misschien, heel misschien, krijg je hierdoor ook (weer) meer focus op wat echt belangrijk is. Voor jou.

Ik moet de overtuiging die ik voorafgaand aan dit weekend had, inmiddels ook een beetje bijstellen. “Ik ben hier niet om vrienden te maken, behalve met mezelf.” Nu denk ik: best wel bijzonder om in deze hoedanigheid heel even elkaars leven aan te raken. Eventjes verbinding te maken. Om daarna weer ieders eigen weg te gaan.

Het is goed zo…
Na de mantrasessie sluit Agnes de retraite af met een paar persoonlijke dankwoorden. Daarna volgt haast ieder van ons haar voorbeeld. Ik sla over. Het is goed zo. Is dit dan wat 'verstild zijn' is? Niet de behoefte hebben om dat wat je denkt, voelt en ervaart (continu) te moeten of willen delen. Wat fijn. Wat een rust. Al is het maar voor even...

Hieronder een fotografische impressie van het weekend. Met dank aan Thérèse Rijken Fotografie voor de prachtige beelden.

 

 

Try myself: GlamGlow YouthMud

Dat de maskertjes van GlamGlow erg populair schijnen te zijn onder de sterren (die in Hollywood vooral), maakt niet zoveel indruk op mij. Ik 'ontdekte' dit beauty merk eerlijk gezegd door een post van een dame die ik op Instagram (IG) volg. Zo gaat dat tegenwoordig vaak. Bij mij dan. Dat ik iets (en dat kan echt van alles zijn) voorbij zie komen en dan zelf wil uitproberen. En uiteraard niet zomaar alles.

De mevrouw in kwestie was erg te spreken over de YouthMud van GlamGlow en daar kan ik meer mee dan dat hele sterren-gebeuren. Of met wat dit masker volgens de producent belooft: 'For Super Sexy Super Radiant Skin'. Goed. Laten we duidelijk zijn. Ik wil dat heus. Een super stralende huid. Als ik er dan (ineens) ook heel sexy uit ga zien, best. Mooi meegenomen. En dus wilde ik dit 'wondermiddeltje' wel eens testen. Here we go.

We beginnen met een before picture (no shame & no filter!) van mijn net-uit-bed-gezicht:

Hier scoor ik wel wat punten mee toch? Je blote billen-gezicht gewoon zomaar op het wereldwijde web gooien. Voor iedereen om er iets van te vinden. Another story... Terug naar de test. Waarbij ik overigens heb gekozen voor de zogenaamde 'travel size' (15 g) van de YouthMud, die ik voor €15,25 bij Douglas kocht. Wel een beetje spaarzaam mee omgaan dus. Je mag dit masker overigens zo'n twee keer per week gebruiken.

Ik begin te smeren en wat mij meteen opvalt is dat de groenige substantie vrij droog en korrelig (logisch want het is toch een soort van scrub) aanvoelt. En dat het heel snel opdroogt. Bijna direct nadat ik het opsmeer. Hierdoor krijg ik het niet lekker gelijkmatig verdeeld over mijn gezicht. Ik vermijd de tere huid rondom de ogen, hoewel ik juist daar wel wat extra hulp kan gebruiken. Maar daar is dit specifieke maskertje niet voor bedoeld.

Na ongeveer 5 minuten is het masker helemaal opgedroogd. Ik weet niet precies hoe lang ik de YouthMud op m'n gezicht mag of moet laten zitten voor het beste resultaat. Dat staat niet duidelijk aangegeven op de verpakking, waar overigens sowieso geen gebruiksaanwijzing bij zat. Wel lees ik dat je na 10 minuten een tintelend gevoel kunt ervaren. En dat je het masker daarna kunt afspoelen. De beloofde of voorspelde 'tingling' ervaar ik niet. Na een tijdje voelt mijn gezichtshuid wel een beetje warm aan.

Tijdens het wachten schieten allerlei gedachten door m'n hoofd. Ik ben net aan de Vegan Challenge (een maand lang alleen vegan eten) begonnen en vraag me ineens af hoe diervriendelijk dit product is. Dit had ik natuurlijk van tevoren moeten uitzoeken. En dat zal ik voortaan ook doen met producten die ik uittest. Het blijkt dat GlamGlow goed bezig is maar helemaal 'cruelty-free' is het Amerikaanse bedrijf niet: "We do not test our products on animals, nor do we ask others to conduct animal testing on our behalf, except when required by law." (Gaat dan om dat laatste stukje, dat wat ruimte over laat voor interpretatie)

Ik spoel het masker na zo'n 15 minuten voorzichtig af met lauwwarm water. Na het afspoelen zijn vooral mijn wangen eerst wat rood. Maar mijn gezichtshuid voelt heerlijk aan, poezelig zacht. En helemaal niet droog, waar ik stiekem een beetje bang voor was.

Nu eerst maar eens douchen en kijken hoe mijn gezicht er dan uitziet...

Sowieso redelijk stralend. Al zeg ik het zelf. En natuurlijk is je huid vaak wat rood na een warme douche dus ik laat het daarna nog even rusten. Om na een uurtje nog eens te kijken. Wanneer ik dan nog eens in de spiegel kijk, realiseer ik me dat ik mijn dagelijkse portie crème niet heb opgesmeerd. En guess what? Ik heb het niet eens gemerkt. Normaal voelt mijn gezichtshuid dan al gauw droog en trekkerig aan. Maar niets van dit alles.

Dan de hamvraag, en waar het mij allemaal om te doen was. Zorgt YouthMud echt voor een prachtig stralende, fris uitziende (lees jongere) huid? Ik ben licht enthousiast. Het is een fijn maskertje om je gezicht in korte tijd een soort van 'boost' te geven. Zo'n beetje wat deze YouthMud je ook belooft. En hoewel ik mezelf nu niet ineens super sexy vind, voelt mijn huid wel heerlijk aan. Geen dagcrème nodig en misschien laat ik mijn gezicht wel helemaal 'au naturel' vandaag. Oordeel zelf: