Op zoek naar klein geluk

Het duurde werkelijk een eeuwigheid totdat ik dan eindelijk deze blog officieel (tromgeroffel!) de wereld in durfde te sturen. Want wat heb ik de wereld nou te bieden? Nou, misschien wel niks bijzonders. Of toch wel... For the record. Ik heb niet de illusie heel interessant te zijn. Of een ongekend of onontdekt talent te bezitten. Behalve voor praten misschien. Maar ook daar ben ik niet uniek in. Ook vind ik mezelf niet enorm origineel. Ik kijk graag af bij anderen. Mensen die mij inspireren.

Wat ben ik dan wel? Authentiek misschien. Geloofwaardig, puur, realistisch, nuchter. In één woord: echt.

Net als mijn leven. Dat is ook heel echt. En leuk. Heel leuk zelfs. Zie deze blog dan ook maar als een ode aan alle levensgenieters. Blije zielen die net als ik genieten van de kleine, soms heel simpele dingen in het leven. Zoals een beetje klooien in de keuken en een niet perfect (who cares anyway?) uitziende maar heerlijk smakende cheesecake maken. Beetje omrommelen in je moestuin terwijl het onkruid je boven het hoofd groeit en de slakken je om de oren vliegen. Maar ooooh, wat smaken die homegrown groenten toch lekker.



Nee dan knutselen en handwerken of nou ja, eigenlijk zelf iets maken in het algemeen. I love it. En ik ben er niet eens heel goed in. Maar ik word er wel heel blij van. Net als van yoga. Lig ik me daar al piepend en krakend in een onmogelijke pose toch een potje gelukkig te zijn.

Dus misschien ben ik wel een gelukszoeker. Op zoek naar klein geluk.

Nu moet je niet denken dat ik zo'n hyperactieve supermama ben bij wie nooit iets misgaat. Ik blunder, struikel en verspreek mij niet zelden. Mijn tactiek? Omdenken. En trouwens, iedereen doet uiteindelijk toch maar wat? Oké, genoeg over mij. Ik ga verder met mijn onderzoek naar de kunst van het leven...